تو همانی

تو همانی که من میخواستم

تو عزیزی برایم ، تو بهترینی برایم …

آری تو آغازی برایم ، تو طلوع سحرگاهی برایم …

تو همانی که من مدتها آرزویش را داشتم که در قلبم بنشیند…

تو مانند چشمه ای در دل کوه می باشی که در دلم می جوشی با آن وجود پر از عشق و

 محبتت… تو همان قبله ای ، قبله امید و خوشبختی !

در برابرت سجده میکنم ای قبله امید من تا امید هایم زنده شوند!

پیش تر ها به خوشبختی امیدی نداشتم ، اما با آمدنت و طلوع زیبایت در آسمان دلم امیدهایم

همه در دلم زنده شدند و آفتاب خوشبختی از سوی تو در دلم نشست!

تو همانی که من سالها انتظارش را می کشیدم.

آمدی و با حضورت صحنه دلم را نورانی کردی عزیزم!

اینبار با گریه ، با فریاد ، با تمام وجود می گویم که دوستت دارم تا همه عاشقان از صدای

فریاد من آرام بگیرند ! تا زنده ام میگویم که دوستت دارم ، اما زمانی که از این دنیا رفتم در

وصیتم مینویسم که بر روی سنگ قبرم بنویسند که خیلی دوستت داشتم و در آن دنیا نیز

فراموشت نخواهم کرد! این دوست داشتن را تا پایان برایت زمزمه خواهم کرد! خانه ویرانه و

سوخته دل من ارزش این را ندارد که قلب مهربانت در آنجا بماند ، قلب عاشق و پر از مهر تو

جایش در خانه دل سرخ و پر از امید است .

اینک که آمدی و افتخار این را دادی که قلب مهربانت را در خانه دل سوخته شده من بگذاری

من با تمام وجودم از آن قلب سرخ و مهربانت نگهداری خواهم کرد!

تو همانی که برای رسیدن به تو ، خودم را به آب و آتش خواهم زد ، تو همانی که به خاطرت

قید این دنیا را خواهم زد ، تو همانی که ساعتها و لحظه ها در برابر خدایم سجده میکردم و

عشقی مانند تو را از او میخواستم! دیگر هیچ آرزویی از خدای خویش ندارم چون تو همان

آرزوی منی! تو همان عاشق دل سوخته یک مجنونی ، تو همان نوای مهربان بارانی، آری تو

طلوع یک سحرگاهی ! تو همانی که با آمدنت من دیوانه را مجنون تر از مجنون قصه ها کردی!

تو همانی که لایق منی ، همانی که بهار دل را به قلب من هدیه دادی و قلب پاییزی مرا پر از

طراوت و تازگی کردی! تو همان شکوفه بهاری هستی که بر روی شاخه خشکیده ای مانند من

نشستی و قلب مرا تبدیل به باغ آروزها کردی!

آری تو همانی که من میخواستم ، آری تو همانی که برای عشقت جان خواهم داد!