آواره تنها

 

در گذر از کوچه تنهایی ، خاطرات گذشته دوباره زنده شدند! 

خاطراتی به رنگ غم ، غصه هایی که رها نمیشوند از من! 

نقش برگهای خزان بر روی دلی با حال و هوای دلگیر!  

دلتنگ بارانم ، چگونه اشک بریزم ، در جستجوی یک سرپناهم! 

تا به امروز سرپناه من همان تنهایی دیروز ، 

تا به حال ندیده ام یاری بهتر از آن غم بیمار!  

آیا کسی فهمید که چرا دلگیرم ؟ 

آیا کسی میداند که اگر اینگونه بمانم میمیرم؟  

غم این دل خسته را چه کسی میداند ، 

درد این دلشکسته را چه کسی میداند! او که میداند درد مرا ، 

به دنبال دوای درد خودش میگردد ، او که نمیداند حال مرا ، 

نمیداند سرگذشت سیاه مرا! در گذر از کوچه تنهایی ،   

در کوچه ای که نیست حتی یک آشنایی، 

نشسته ام در گوشه ای و دلم را آرام میکنم! مینشینم به انتظار ، 

میمانم در حسرت یار ، فریاد میزنم که اینجا نیست یک دلدار؟ 

 فریاد بر آمد آنکه در جستجوی کسی نگرد ، اینجا یاری نیست ، 

همه هستند در خواب! من نیز مثل توام ، آنقدر بی وفایی دیده ام ،  

که من نیز مثل تو یک آواره تنهایم!